सकाळ पासून मनात एकच विचार रेंगाळत होता.. sms करू, कि call .. कि नेहमी सारखं one liner mail टाकू ..
नेमका विचार कि प्रश्न , देव जाने..
दुपार झाली होती.. काही उमजतच नव्हतं ..
आणि तेव्हड्यात mobile स्क्रीन वर तुझं नाव display झालं ..
तू आणि मला call केलास... विश्वासच बसत नव्हता..
आणि त्याहूनही, तुला आजचा दिवस याद होता याचं आश्चर्य जास्त !!
कळत नव्हतं call receive करू कि नको..
एकदाचं ते ग्रीन button दाबलं..
तुझा आवाज ६ वर्षानंतरही तसाच same प्रतीत होत होता !!
आवाजावरच तर भाळले होते मी तुझ्या..
मनात तर श्रावणमासी हर्ष मानसी झालं होतं माझं .. :)
खूप काही बोलायचं होतं , पण त्याहूनही जास्त तुला ऐकायचं होतं ..
तुझा आवाज, एक न एक शब्द, परत परत मनात गिरवीत होते मी..
किती वेळ तर दोघांना काही सुचत नव्हतं, काय बोलायचं ते.. शांतच दोघं ..
ती नीरव शांतता सुद्धा कित्ती बोलकी वाटत होती.. एक एक धागा कसा उलगडत होता.. पुन्हा एकदा तो कैफ़ चढत होता..
किती वेळ आपण काय नाही ते बोललो..
तुझं नेहमीचंच .. settled हो... असं म्हणून नाहीरे settled होता येत कूणाला !!
आपण दोघंही तसं थोडं tensionless बोलत होतो हे नक्की.. for a change, मी complaining नव्हते आणि तू accepting होतास..
संवाद कसा freely चालला होता.. वाहत्या पाण्यासारखा.. खरं तर पहिला 'संवाद' आपण वेगळं झाल्यापासून..
६ वर्ष खूप होतात.. आणि खरं म्हणजे मला कळलचं नाही, कि ६ वर्ष लोटलीत..
तू माझ्या हर क्षणात असतोस..
आधी आणि नंतर.. ह्यांतली एक धुसर रेघ.. तिथेच उभी आहे मी.
तूझा आवाज ऐकला आणि असं वाटलं की कालचीच गोष्ट आहे.. आपण भेटलो ते ..
आणि तरी तू म्हणतोस तुला आजचा दिवस आठवण नव्हता.. तुला अजूनही खोटं नाही बोलता येत माझ्यासमोर.. J
पहिल्यांदाच त मला आजच्या दिवशी call केलास.. एवढी वर्ष मुद्दाम टाळत यायचा..
तू बोलत नसलास तरी कळत मला.. आणि तुही हा दिवस नाही विसरू शकत..
खरं तर हे सगळं माझं एक स्वप्न होतं .. मला जे हवं ते घडवून घ्यायचं होतं .. बेफिकीर होऊन..
विसरले होते कि गंध न स्वप्न.. शेवटी व्हिवळनंच असतं दोघांच्या नशिबी.. आणि तशीच मी..
तुझ्यासाठी कुणीतरी तडफडतोय, जीव द्यायला तयार आहे.. ह्या भावनेने सुख का मिळते का रे कुणाला ?
असो..
तूझ्या आजच्या एका call ने, कसलं सुख अनुभवलंय मी.. तू कल्पना हि नाही करू शकत.. आता मनातली खळबळ ती संपलीये तुझ्या एका सादेने..
जसा पुन्हा एकदा तो मंद कुंद वर.. तीच ती बेधुंद रात्र.. ते काचेच क्षण .. अन साक्षीला ते चांदणे नेसलेले आभाळ..
आता परत आयुष्यात तू बोललास, नाही बोललास .. मला पालटून बघितलस नाही बघितलं .. अन साद नाही घातली तरीही.. उणं नाही वाटायचं आता..
कळतंय मला.. प्रेम आणि कर्तव्य.. ह्यांत कर्तव्यालाच प्राधान्य द्यावं लागतं .. आणि ह्यांत तुझी काहीही चूक नाही..
अशी एक शांती, एक दिलासा, ते soothing म्हणतात न तसल वाटतंय..
मनात कुठेतरी एक शांती आहे कि नाही तू विसरणार नाही कधीच.. एक सुखद आठवण म्हणून असणार मी तुझ्या आयुष्यात..
आणि main म्हणजे, तुला आजचा दिवस आठवण राहिला.. J
बाकी काय व्हायला हवं होतं , काय नाही.. कुणी वेडेपणा केला, कुणी immature behave केलं.. ते सगऴ सोडून द्यायच.. आणि कदाचित त्यामुळेच आज हा संवाद घडला आपल्यात..
तुझ्या आजच्या एका call ने मन कसं प्रफुल्लीत झालंय :)
आता मी स्वतःलाच मिठीत घेते त्या निशब्द पाउलवाटेवर.. हलकं हलकं वाटतंय आता..
कूस बदलली तरीही, तो अर्धा बिछाना complaint करत नाही आता..
एक गाणं आठवतंय.. "आज कल पाँव जमींपर नहीं पड़ते मेरे।। बोलो देखा है कभी तुमने मुझे उड़ते हुवे :):) "
