जाम और तेरा नशा..

आदत सी थी हमें गम बयां करनेकी....
प्यार की आड़ में खुदको शर्मिंदा करनेकी..

आज कल हमने गम बाँटना बंद करदिया..
और शराब को ओठोंसे लगाना शुरू कर दिया..

आज कल अब हम रोज़ ही गम पीते हैं..
पता नहीं क्यों लोग हमें शराबी कहते हैं..

जाम ओठोंसे आते आते रुक सा जाता हैं ..
हमें तेरे चेहरे सा हर जाम में नजर आजाता हैं..

वो तेरा मुस्कुराना.. हाये.. आज फिर एक कसक सी छोड़ गया..
जाम झलकते झलकते तेरा चेहरा धुंदलासा करगाया..

तेरा चेहरा ढूंडनेकी नाकाम कोशिश में.. नजाने कितने जाम लबोंको प्यासा सा करगये..
और तुम हमेशा की तरह.. पीछे मुड़ना भुलसा गए..

इस आलम मे तुमसे दिलचस्प गुफ्तगू सी होजाती हैं..
और कुछ बातें बिना लफ्ज की रहजाती हैं..

आज कल गीली तिल्ल्लियाँ भी धुवाँ जलाती हैं..
और वो तेरी बाँहों की खनक.. आज भी बेकरार सा कर जाती हैं..

ये धुवाँ बुझता नहीं, जलाता मुझे रहता हैं..
और ये तेरा नशा.. खुदसे मुझे बेफिकर सा करजाता हैं..

अब हर शाम का सूरज इसी तरह डूबता हैं.. और लोग कहते हैं की मैं शराब में...
उन्हें क्या पता, उस जाम में नशा, तेरी आँखों का होता हैं..

चिट्ठियां ..

आज फिरसे खुले है वो ख़त पुराने ..
जो मुक्कम्मल न हो पाए रिश्ते पुराने ,

मुश्किल था रात तनहा बसर करना,
वो तेरा इमान बदलना,और आज फिरसे चोट खागई वो चिट्ठियां ..

दिल में रहगयी थी जो बात,आंसूओने दोहराई ..
फिर मुझसे गले लगकर रोयीं आज वो चिठियाँ ..

उन पिछले पन्नो से जब कभी गुजरनेका मौका आया ,
वो खुश्क आंखोमे तेरी धुवां बरसता नजर आया ..

वो गर्म सांसे तेरी आज भी महसूस करवाती है वो चिठियाँ ..
वो तेरे जिस्म की खुशबु,वो तेरा मुहँ फेरलेना,और गुमशुदासी वो चिट्ठियां ..

सिर्फ दरवाजे तक नजर आये थे तुम,और वो रातोंके सन्नाटे ..
आज भी खुदही का इंतज़ार करवाती है वो चिट्ठियां ..

फिर किसीने पत्थर उठाया था आज ..
तुम्हारे बिन कहे कुछ वादे और मेरे न पूछे हुवे ऐतबार, मुझहीको अंजान बनागयी वो चिट्ठियां ..

आज भी नजर आती है गलतफैमियां आँखों में तुम्हारी ..
और हाथ लगती है वो चिट्ठियां .. जो आज भी कुछ कुंवारिसी रह गयी है मेरी ..

तुम्हारे बाद..

एक बौछार से थे तुम.. 

अल्फाजों के दायरे में तुम आते ही नहीं थे..

फूंकने से हमेशा बुझा नहीं करते..

तुम फूंकते गए.. तो में और जलती गयी..

अब तनहा रेहनेका मजा  आता है..

लेकिन ये रातके सन्नाटे तनहा रहने कहा देते है..

उस खिड़की तक में अपने आप को तनहा पाती हु बस..

उस दरवाजेसे जाते देखा था मैंने तुम्हे..

जादा कुछ हुवा नहीं.. कुछ ख्वाब बिखरे पड़े थे ..

कुछ परछाईयाँ अटकी पड़ी थी..

कुछ आंसू रुक से गए थे..  

तुम्हारी चाहत हसने नहीं देती थी .. 

और ये दुनिया रोने नहीं... 

आज भी भीड़ में तुम्हे ही  ढूंडती   है ये नज़र..

आज भी वो हर इक शख्स कुछ कुछ तुमसा मालूम पड़ता है..

हाल ए दिल सुनाने की फितरत तो नहीं मेरी.. लेकिन ये राज तकलीफ दे जाता है हर साँस में..

अब लब्ज भी कुछ ज़ख़्मी से है..

रूठ जाते है हमसे.. 

सोचा था फूँक दू ये लब्ज सारे.. 

ढूंडा तो माचिस की तिल्लियां बिखरी पड़ी थी.. 

जो होना था वो होगया.. अब तो बिति बातोने चुभना बन्द करदिया..

फ़िर दर्द कैसा ??..

सिर्फ़ प्यार से तो ज़िन्दगी नही चलती ना.. छोड़ दू ये दुनिया तुम्हारे लिए, ये सही तो नहीं ना..

माझीच चूक..

आज परत.. मी सगळ्यांना priority दिली, आणि एंड ऑफ the day कळतं कि option च होतो त्यांच्यासाठी.. 

नेहमीचाच आहे हे.. चालवून घ्यायचं.. कि मलाच बदलायची गरज आहे? नाही कळत.. खरं तर  कळतं,   पण परत आपलं जैसे थे.. 

खूप चीड चीड होते, राग येतो, स्वतःवरच.. 

म्हणजे माझ्यातच काही प्रोब्लेम आहे का कि सगळे माझ्याशी असे वागतात?  कुणालाच कशी माझी कंपनी पसंत नाही? सगळेच असं वागतात, म्हणजे नक्कीच माझ्यात काहीतरी गडबड असणार आहे..

मी नीट वागत नाही कि मला त्यांच्या एवढं knowledge नाही, म्हणून.. ?

बघायला गेलं तर माझीच चूक आहे.. मीच बळे बळजबरीने मध्ये मध्ये करत असते..  पण  मी तर, काळजीने करते.. इथेच चुकतंय madam तुमचं.. 

हे so called extra caring nature..  कशाला आख्या गावाची चिंता उगीच?  तुझी तर कुणाला कधी नसतेच पडलेली.. तरी तू आपली उठ सुठ पळते लोकांकडे.. 

एकट राहायला शिकावं माणसाने.. माझ्यासारख्या स्वभावाच्या माणसाने तर जितकं लवकर होईल तितकं लवकर हा गुण आत्मसात करावा..  मग काय असं त्रास होत नाही जास्त.. 

आता नाही नेत मला कुणी सोबत तर ह्यात माझीच चूक असणं स्वाभाविक आहे.. सगळे कसे वेळेवर सगळं सांगतात..  कारण मी तर पर्यायाच ना सगळ्यांसाठी..  मलाही तो आनंद मिळावा, किंवा मीही त्या दुखात सामील व्हावे हे नाहीच कळणार त्यांना.. माझीच चूक.. सगळं well planned लागणारं... पण इथेकुणी, कुणी काय  सगळेच  मला considerach करत नाही तर मग काही बोलणं उरतंच नाही.. 

जिंदगी का सफर, हैं ये कैसा सफर.. कोई समझा नही.. कोई जाना नही..  

भास तुझा..

अलगद संध्याकाळ उतरता..  भास तुझा होत असे मला,

तो मंद कुंद वर माझ्याच मिठीत सामाऊन घेत असे मला,

तो ओला श्वास छळत असे मला..

चांदणे नेसून आभाळ, आस लावत असे मला !!

ती बेधुंद रात्र, पुढे सरकायचा विसरते आता,

तो सुगंधी प्राजक्त, अंगातून व्हायचं राहतो आता.

रोज हि शिक्षा भोगून थकते मी आता..

तो चंद्र हि तमाशा बघतो रोजच आता !!

भास तुझ्या उमटलेल्या पावलांचा,

भास तुझ्या सांडलेल्या श्वासांचा,

भास माझ्या व्याकुळ अधीर उत्सुकतेचा..

तर भास कधी त्या बेखबर हालचालींचा !!

हा आभास रोजचाच झाला आता..

श्वासांचा कपूर देहांत जळतो जसा !!

काय चुकतंय ?

हि कायाच नकोशी झालीये आता.. वाटतंय सगळी  काढून टाकावी ह्या मनावरून.. 

तसंच हे आयुष्य!!  ह्यात नेमका कसूर तो कुणाचा ??

आज काढला राग त्या आईन्यावर.. माझी मीच नावडले मला..

आज परत वाटून गेलं.. कि काहीतरी चुकतंय.. कळत नाहीये पण काहीतरी वेगळं चाललंय..

मी जे आता दुखाचे हुंकार गातेय ते चुकीचे कि कधी सुखात चिंब भिजायचे ते चुकत होतं..

हि आजची मानसिक कुरूपता चुकीची कि कधी वाटून गेलेली सुंदरता...

चुकीचा तो ओला श्वास कि तो ओला गंध मदिर?

ते जत्रेत हरवलेला पोर चुकलं होतं कि दोष त्या सुसाट वाऱ्याचा होता ..

मी आज फुकट बसलेय ते चुकतंय कि ह्याआधी १२-१२ तास काम करायचे ते चुकत होतं..

आज उगीच कुणावर जीव भाळावं वाटलं हे चुकलं,  कि  आधी झालेला प्रेमभंग चुकिचा?

त्या अथक प्रयत्नांना आलेला अपयश चुकीचं कि ते प्रयत्नच चुकीचे !

कालचा दिवस जाता जाता मला हूर हूर लावून गेला .. रखरखीत वाटला होतं..

आज तोच मला सुंदर वाटतोय!! 

मग चुकतंय कुठे ??

नक्की चुकतं आहे ना ???